Dat de ontwerptekeningen van L. Springer goed bewaard worden, dat de documentatie van Nederland Nu als Ontwerp behouden is, en dat de geschiedenis van de oprichting van de Bond van Nederlandse Tuinarchitecten, de latere NVTL, na te trekken valt na bijna 100 jaar – dat zal ieders instemming hebben.

Als je die lijn doortrekt naar het heden, en landschapsarchitectuur ziet als een culturele activiteit, dan geldt ook voor nu actieve landschapsarchitectuurbureaus dat hun werk op zeker moment wellicht ‘archiefwaardig’ is, omdat ze dat zelf willen, of omdat daar vanuit algemeen belang om gevraagd wordt.

In 2018 heeft het College van Rijksadviseurs de minister van OCW laten weten dat beheer en ontsluiting van de archieven van en voor tuin- en landschapsarchitectuur niet goed georganiseerd zijn, nadat in 2002 het onderzoek Papier en Landschap dat ook al constateerde, toen met name voor overheidsarchieven. Materiaal verdwijnt, archieven zijn in gevaar en er is geen visie wat moet worden bewaard – waar, hoe en voor wie. OCW heeft daarop Het Nieuwe Instituut gevraagd naar een positiebepaling ten aanzien van tuin- en landschapsarchieven als erfgoedopgave. In opdracht van HNI verzorgen Noël van Dooren en Marieke Francke in samenspraak met alle betrokkenen, die positiebepaling. Daaruit volgt in het voorjaar van 2021 een advies dat HNI zal aanbieden aan de minister van OCW.

De NVTL is hier uiteraard bij betrokken. Als onderdeel van de verkenning wordt een tiental bureaus gezocht die inzicht willen geven in hoe zij hun werk archiveren, en die mee willen praten over het belang hiervan voor het vakgebied. Daarbij worden jullie enerzijds als ‘producent’ benaderd (je maakt dingen die wellicht in een archief landen), en anderzijds als gebruiker (je hebt archieven nodig voor je werk).